“Je moet kiezen.”

Ik hoor het steeds vaker.
Soms vermomd als vraag, maar eigenlijk altijd bedoeld als waarheid:

“Wanneer ga je nou écht kiezen? Ga je vol voor je eigen bedrijf? Of blijf je toch in loondienst?”

Bij mijn werkgever heb ik een vast honk.
Fijne collega’s, een plek waar ik me thuis voel, betekenisvol werk.
Als zzp’er kom ik juist op allerlei plekken.
Nieuwe organisaties, andere mensen, frisse dynamiek en energie.

De ideale combinatie waardoor ik op beide plekken op mijn best ben.
Vaste grond én frisse wind.
Langetermijnrelaties én nieuwe perspectieven.

En dan die andere vraag:
“Wat is eigenlijk je specialisatie? Voor je positionering moet je scherp kiezen. Dus niet én teambegeleiding, én meetingdesign, én procesbegeleiding of dagvoorzitterschap.”

Heel eerlijk? Ik word daar soms een beetje opstandig van.
Want waarom vinden anderen dat ik moet kiezen?

Ik héb al gekozen.
Mijn keuze? Groepen in beweging brengen.
De vorm verschilt – het effect niet.

Soms als procesbegeleider, als er structuur nodig is.
Soms als teambegeleider, bij schurende samenwerking.
Soms als dagvoorzitter, wanneer het podium energie vraagt.

Wat ik meebreng?
Een bak energie. En een rugzak vol werkvormen, ervaring en lef.

Kiezen?
Dat heb ik al lang gedaan.
Ik kies voor én-én.
Voor werken op mijn manier.

En ja – positionering is belangrijk.
Maar daarvoor hoef ik niet te kiezen tussen de rollen die mij maken tot wie ik ben.

Kiezen is persoonlijk.
Wat voor mij werkt, hoeft voor jou niet te werken.
Maar ik gun iedereen de ruimte om te kiezen op een manier die klopt.