“Mijn deur staat altijd open.”

Ik hoor die zin vaak. Van managers, teamleiders, projectleiders.

Soms klinkt het wat gefrustreerd:
“Het team vindt me onzichtbaar, maar mijn deur staat altijd open…”
Soms juist hoopvol:
“Mocht je zorgen hebben over deze verandering: mijn deur staat altijd open…”

Maar eerlijk? Die open deur helpt zelden.

Letterlijk staat hij vaak dicht. Of de kamer ligt aan het eind van een lange gang. Maar belangrijker: de drempel is hoog. Voor veel medewerkers voelt die open deur niet als een uitnodiging, maar als een obstakel.

Contact ontstaat niet omdat een deur openstaat, maar omdat jij er bent.

Managers die zichtbaar zijn – af en toe op de werkvloer, een praatje bij de koffieautomaat, een rondje door de afdeling – bouwen aan vertrouwen.
Een kort gesprekje over het werk. Een grapje. Een vraag. Oprecht luisteren.
Dat is waar je hoort wat mensen écht bezighoudt.

Als ik tijdens een opdracht hoor: “Mijn deur staat altijd open”, is dat voor mij een reden om door te vragen.
Niet om flauw te doen – gewoon omdat ik benieuwd ben.

Hoe vaak loopt er écht iemand binnen?
Waar is die deur eigenlijk?
En wat doe je om de drempel te verlagen?

Een open deur op een bergtop is mooi – maar je moet er wél eerst tegenop klimmen.
En dat is precies hoe het vaak voelt.

Mag je dan nooit meer zeggen dat je deur altijd open staat?
Natuurlijk wel.
Maar zorg daarnaast voor écht contact – en dat die deur niet bovenop een berg staat.